ജീവന്റെ ആദ്യകണുവിനോടും
ജനനിയില്‍ രൂപപ്പെടുത്തിയതിനോടും
ശ്വാസം ഊതി തന്നതിനോടും
കടപ്പാടേറെ നിശ്ചലമാകുവോളം
ജീവതയാത്രയില്‍ സൃഷ്ടി തന്നവര്‍
ഉപദ്രവം ആകില്ലൊരു നാളും
സാഹചര്യത്തിന്‍ മോഹവലയങ്ങളാല്‍
അവരതിനു അടിമപ്പെട്ടാലോ
ദര്‍പ്പണത്തിന്‍ പ്രതിബിംബത്തിലൂടെ
ദര്‍ശിക്കുന്നൂ എന്‍ ജീവാണുവിനെ
അസഹനീയം എന്റെ ചിന്തകള്‍
വെറുപ്പിന്റെ വിത്തുകള്‍ പാകിയതിന്
ഞാനെന്ന കണ്ണി രണ്ടു തലമുറകള്‍ക്കായി
ചെയ്തില്ലെന്റെ പങ്കു പൂര്‍ണ്ണതയില്‍
അവര്‍ക്കിടയിലെ സ്നേഹാദരങ്ങള്‍ക്ക്
ജന്മമേകാത്ത ഞാനസാധാരണന്‍
മരണശയ്യയില്‍ ഞരങ്ങിടുന്നു
തന്‍ സൃഷ്ടിയിന്‍ അന്ത്യ ദര്‍ശനത്തിനായി
വികാരങ്ങള്‍ അണപൊട്ടിടും
അസഹനീയം ആ നിമിഷമേറെ.
hrudaya sparsi aayi thonnunnu
ReplyDeleteThanks madam.
Delete